Эзофагоспазм ауруы туралы мәлімет
Эзофагоспазм — жұтынған кездегі кардия ашылуының бұзылуынсыз өңеш қабырғасының спастикалық жиырылуымен сипатталатын өңештің нерв-бұлшық еттік ауруы. Өңеш ауруларының 4-8%-ын эзофагоспазм құрайды.
Этиология. Эзофагоспазмның дамуында басты орынды өңештің нервтік құрылымдарының даму бұзылыстары, жүйке жүйесінің функционалды зардаптары, сонымен қатар, висцеро-висцералды рефлекстер алады. Жіктелуі (П.В.Горелик, Н.Н.Иоскевич, 2001 ж). Патологиялық үрдіске өңештің қатынасуына байланысты өңештің диффузды және сегментарлы спазмын (Барсони-Тешендоф синдромы) ажыратады.
Клиникалық көріністері. Ауру сезімі -эзофагоспазмның ең басты белгісі. Ол кенеттен тамақ қабылдау барысында, психоэмоционалды жүктемелерде, ұйқы кезінде пайда болады. Ауру сезімі төс артында орналасып, арқаға, иыққа, мойынға беріледі.
Дисфагия тұрақты емес және парадоксалды сипатта болады. Диспепсиялық бұзылыстар — регургитация, қыжыл, кекіру өңештің қатты спастикалық жиырылу кезіиде пайда болады. Диагностикасы. Өңешті рентгеноконтрасты зерттегенде, біріншілік эзофагоспазмда өңештің қуысы кеңімеген, қабырғалары тегіс, иілгіш болады. Шырышты қабаттың рельефі өзгермеген. Диффузды эзофагоспазмы бар науқастарда бірінші перистальтикалық толқын қолқа доғасының деңгейінде кідіреді. Осы кезде өңештің төменгі 2/3 бөлігі барий сульфатының қоспасы пассивті толады. Одан кейін өңештің қабырғасының диффузды жиырылуы және асқазанға барий қоспасының асқазанға кедергісіз түсуі болады. Сегментарлы эзофагоспазмға өңештің белсенді сегментарлы жиырылуы тән, ол рентгенограммада бір немесе көптеген бұлтиюлар мен еңістенулердің пайда болуымен сипатталады.
Эзофаготонокимографиялық зерттеуде өңештің әр түрлі амплитудалы спастикалық жиырылулары тіркеледі, сонымен қатар, әр жұтынуға кардияның толық ашылуында перистальтиканың күшеюін көруге болады. Фиброэзофагоскопия өңештің шырышты қабатының қабыну үрдісінің дәрежесін анықтауға мүмкіндік береді.
Емі. Емі — кешенді, дисфагия, төс артындағы ауру сезімін және гастроэзофагалды рефлюксті жоюға бағытталады. Емдәм -№1 үстел, ремиссия кезінде №5 үстел, спазмолитиктер (папаверин, но-шпа, платифиллин), антихолинергиялық заттар (атропин), нитроглицерин препараттары (амилнитрит, нитросорбит); кальций антогонистері (коринфар, нифедипин, верапамил, адалат); психотропты препараттар (седативті, антидепрессанттар). Новокаинды электрофорез, жағаға, мойын симпатикалық түйіндеріне магний сульфатын қою да тиімді. Гипноз және инерефлексотерапия да оң нәтиже береді.
Консервативті терапия нәтижесіз болғанда, өңештің баллонды дилятациясы және буждау қолданылады. Егер кешенді ем тиімсіз болса, онда Геллер бойынша эзофагомиотомия және эзофагокардиотомия қолдануға болады.